एजेन्सी, २५ जेठ । ओडिशाको बालासोर जिल्लामा बाहंगा रेल दुर्घटनाको बारेमा धेरै पीडादायी कथाहरू उभिरहेका छन्, जसमा कसैको सम्पूर्ण परिवारहरू मेटिएका छन् र केहीले आफ्ना नजिकका र प्रियजनहरूलाई गुमाएका छन्। कैयौं निर्दोष बालबालिका अनाथ भएका छन् । दुर्घटनामा परेर गम्भीर घाइते भएका व्यक्तिहरू पनि छन्, आफ्नो जीवनको बहुमूल्य उपहार अझै पनि उनीहरूसँगै छन्।
एक रिपोर्टका अनुसार उद्धारकर्मीहरूले विद्यालयको कोठामा गएर शव निकाल्न थाले। यसैबीच शवको थुप्रोको बीचमा हिँडिरहेको उद्धारकर्मीलाई कसैले खुट्टा समातेको महसुस गरे । यसपछि मन्द स्वरमा सुनियो, ‘म जिउँदै छु, मरेको होइन, मलाई पानी दिनुहोस् भाइ । सुरुमा उद्धारकर्मी चकित भए, पत्याउनै सकेनन् तर पछि हेरेर हिम्मत गरे । ३५ वर्षीय रबिन शवमा परेका थिए । उनले आफूलाई बचाउन बिन्ती गर्दै हिँड्न खोजिरहेका थिए । उद्धारकर्मीहरूले उनको ज्यान बचाए र उनलाई तत्काल अस्पताल पठाए।
पश्चिम बंगालको उत्तर २४ परगना जिल्लाका रोबिन नैया दुर्घटनाबाट बचे जसमा २८८ निर्दोषहरूको ज्यान गएको थियो। रबिनले दुवै खुट्टा गुमाए । रबिनले दिएको जानकारी अनुसार उनी चरनखेली गाउँपालिकाका हुन् र ७ जनासँग यात्रा गरिरहेका थिए । सबै कोरोमण्डल एक्सप्रेसमा कामको खोजीमा आन्ध्र प्रदेश जाँदै थिए । रबिनको अवस्था गम्भीर रहेको र उनको मेदनीपुर मेडिकल कलेज अस्पतालमा उपचार भइरहेको छ । रोबिनका बाँकी साथीहरू अझै बेपत्ता छन्। रबिन नैयाका काका मानवेन्द्र सरदारले यसअघि पनि यही परिवारका एक सदस्य रेल दुर्घटनाको सिकार भएको बताए । सन् २०१० मा दुर्घटना भएको ज्ञानेश्वरी एक्सप्रेसमा आफ्नो जेठो दाजु सवार रहेको मानवेन्द्रले बताए । रेल पटरीबाट खसेको थियो र अर्को तर्फबाट आउँदै गरेको मालगाडीले ठक्कर दिएको थियो। उक्त दुर्घटनामा १४८ जनाको ज्यान गएको थियो तर मानवेन्द्रका भाइको ज्यान जोगिएको थियो ।
उल्लेखनीय कुरा के छ भने यस्तै अर्को घटनामा २४ वर्षीय विश्वजित मलिक पनि छन्, जो मृत घोषित गरी शवगृहमा पठाएपछि पनि बाँचेका छन् । उनका बुबा हिलारामले विश्वजित जीवितै रहेको देखे, जसले धेरै प्रयासपछि छोरालाई त्यहाँबाट निकाले र पश्चिम बंगालको अस्पतालमा प्रारम्भिक उपचार गराए ।
