काठमाडौं । स्वामी विवेकानन्दका गुरु रामकृष्ण परमहंस आफ्नो उपदेश, सरल स्वभाव र जीवनशैलीका लागि धेरै प्रसिद्ध थिए। उनलाई भेट्न दिनहुँ धेरै मानिसहरु आउने गर्दथे । प्रसिद्ध भएपछि पनि उनको स्वभाव परिवर्तन भएन र उनी सधैं आनन्दमा रहे ।
एक दिन उनी आफ्नो दैनिक काम गरिरहेका थिए । केही मानिसहरू उनको अगाडि बसिरहेका थिए र परमहंसको काम पूरा गर्न पर्खिरहेका थिए, ताकि तिनीहरूले राम्रो कुराहरू सुन्न सकून्। त्यतिखेर त्यहाँ एक महान साधु पुगे। सन्तको व्यक्तित्व यति प्रभावशाली थियो कि सबैले उनलाई आदर गर्थे। परमहंसको अगाडि उभिए, तर परमहंस कआफ्नो काममा व्यस्त थिए, उनले सन्तको ध्यान दिएनन्।
यो देखेर साधुलाई रिस उठ्यो र भने,‘मलाई चिन्नुभएन ? पानीमा हिँडेर आएको छु । मसँग एउटा चमत्कारिक उपलब्धि छ, जसद्वारा म पानीमा जमिनमा डुबेर हिँड्न सक्छु। मानिसहरूले मलाई यो चमत्कार गरेको देखेका छन्। तिमी मलाई राम्ररी हेर्दैनौ न त बोल्दै छौ ।’
रामकृष्ण परमहंसले भने,‘भाइ तिमी धेरै ठूला मान्छे हौ र तिमीमा सिद्धि पनि छ तर म तिमीलाई एउटा कुरा सोध्न चाहन्छु कि तिमीसँग यति ठूलो सिद्धि छ र यति सानो काम गरेको छ । खोला पार गर्न चाहनु हुन्छ भने डुङ्गावालालाई दुई पैसा दिएको भए हुन्थ्यो, उसले सजिलै खोला पार गरिहाल्थ्यो। दुई पैसामा गर्न सकिने कामको यति धेरै तपस्या गरेका छांै । तपाईं पनि यो उपलब्धि प्रदर्शन गर्दै हुनुहुन्छ। यो कुरा सन्तलाई मिल्दैन। सन्तले घमण्ड गर्नु हुँदैन।’
